मागे एकदा सहा महिन्यांपूर्वी काही समविचारी मित्रांना भेटायला गेलो होतो. तिथे एक सरकारी अधिकारी श्री. मयेकर सर बसले होते. त्यांनी एक सत्यघटना सांगितली. ती ऐकून आम्हा सर्वांचेच काळीज हलले. ते सांगत होते - त्यांचा एक मित्र नुकताच काश्मीर मध्ये जाऊन आला. तिथे दाल सरोवर बघत असताना एक भारतीय सैनिक तिथे आला. मयेकर सरांच्या मित्राला भूक होण्याची सवय. तो त्या सैनिकाला जाऊन भेटला. हस्तांदोलन करायला गेला. तर त्या सैनिकाने लगेच स्वतःचा हात त्याच्या हातातून काढून घेतला. तो सैनिक त्याच्याशी बोलायला तयार नव्हता. पण तो मात्र बोलत होताच.- "साहेब तुमच्यामुळे आम्ही सुरक्षित आहोत. तुम्ही जीवाची बाजी लाऊन आपल्या देशाचा रक्षण करता. तुम्ही स्वतःला एकटे समजू नका. संपूर्ण देश तुमच्या मागे उभा आहे. इति. इति." हे सगळा तो बोलत असताना एक स्थानिक मुस्लीम रिक्षावाला तिथे येऊन उभा राहिला. आणि मस्त सिगारेट पीत त्यांचं बोलणं ऐकू लागला. त्या सैनिकाला दम धरवेना. शेवटी वैतागून तो त्याला म्हणाला कि "तुम्ही इथून जा नाहीतर मी तरी इथून जातो." आणि वैतागून(?) शेवटी तो तिथून निघून गेला. तो जाताच तो मुस्लीम रिक्षावाला त्या मयेकर सरांच्या मित्राला म्हणाला, " ये झा**** हमारी क्या उखाडेगा??" त्यांना काही कळलेच नाही. ते त्याच्याकडे बघत राहिले. तो परत म्हणाला..." आप को यकीन नाही होता?? तो ये देखो..." असं म्हणत त्याने खिशातून मोबाईल काढला आणि त्यातला एक शूट केलेला व्हीडीओ त्यांना दाखवला. तो व्हीडीओ बघताच त्यांना त्या सैनिकाच्या विचित्र वागण्याचा उलगडा झाला. त्या व्हीडीओत एक जखमी सैनिक हातात स्टेनगण असूनही कुत्र्यासारखा पळत होता. आणि त्याच्या मागे ४०-५० जणांचा जमाव लागला होता. शेवटी विरुद्ध दिशेने येणा-या दुस-या जमावाने त्याला पकडलेच. आणि त्याला बेदम मारला. त्याच्या शरीरातून वाहणारे रक्त सुद्धा त्या व्हीडीओ मध्ये स्पष्ठ दिसत होतं. मयेकर सरांचा तो मित्र सुन्न होऊन परत आला. त्याने आणखी काही अनुभव सांगितले.... काही ठिकाणी भारतीय पर्यटकांच्या बस मध्ये शिरून स्थानिक लोक त्यांच्या तोंडासमोर पाकिस्तानचा झेंडा नाचवत होते.
कश्मीर मधले सैन्य ओमर अब्दुल्ला याच्या सांगण्यावरून सरकारने काढून घेतले. जे सैनिक आहेत ते एकमेकांपासून इतक्या लांब अंतरावर आहेत कि एखाद्या जमावाने एखाद्या सैनिकाला मारायचे ठरवले तर ते सहज मारू शकतात. मुंबईतल्या लोकांना याचा अंदाज यावा म्हणून दोन सैनिकांमधलं अंतर किती असेल ते सांगतो. एक सैनिक दादरला तर दुसरा सैनिक माहीमला अश्या अंतराने सैनिकांचा विकेंद्रीकरण केलं आहे. at the same time चीन भारत पाकिस्तानच्या सीमेवर बंकर्स खोदत आहे. त्यांना विचारलं तर सांगतात कि आम्ही इथे बांधकामासाठी आलो आहोत. मग बांधकामासाठी आले आहेत तर बंकर्स कशासाठी खोदत आहेत?? मध्यंतरी स्टार माझा या न्यूजचेनेल वर ईशान्य भारतातील भारत चीन सीमेवरील एका गावक-यांची मुलाखत दाखवली. त्यात त्या गावक-यांनी स्पष्ठ सांगितले कि 'जर युद्ध सुरु झाले तर चीनचे सैन्य त्यांच्या राजधानी पासून या सीमेवरील गावात अर्ध्या तासात पोहोचेल अशी दळण वळण व्यवस्था उभारली आहे.' हे सगळे धोके सरकारला माहित नाहीत अशातला भाग नाही. आणि सरकार यावर काही ठोस पावले उचलत असेलही. सुरक्षेच्या कारणास्तव ती ठोस पावले जाहीर केली जात नसतील अशी आशा आहे.
आता तुम्ही म्हणाल या सगळ्याचा आणि बामसेफ आणि संभाजी बिग्रेड चा संबंध काय?? तर संबंध सरळ आहे. आज महाराष्ट्रात सरळ सरळ छातीठोकपणे संभाजी बिग्रेड आणि बामसेफवाले सांगतात कि " दहशतवाद हि या देशासमोरील समस्या नसून ब्राम्हनवाद हि या देशासमोरील समस्या आहे." जरी वरकरणी वाचायला आणि ऐकायला हे छान वाटत असले तरी यातच सर्वनाशाची बीजे रोवली आहेत.
लहानपणी एक गोष्ठ ऐकली होती. एका राज्यात एक राजा राज्य करत होता. त्याच्या राज्यात प्रजा सुखी होती. लोक गुण्या गोविंदाने एकमेकांशी वागत असत. कसलीही भांडणे नाही कि काही नाही. त्यामुळे जनतेची एकी भक्कम होती. आणि पर्यायाने हे राज्य अजिंक्य होते. राज्यात मधेच एखाद्या वेळेस लढाईची वाद्ये वाजवली जात. ती वाजताच लोक आपापली कामे सोडून हातात हत्यारे घेऊन आपल्या राज्याच्याचे रक्षण करण्यसाठी सज्ज होत. हि गोष्ठ लोक सावधान आहेत कि नाही हे पाहण्यासाठी केली जात असे. त्या राजाच्या शत्रू राजाला हे राज्य जिंकायचे होते. त्यासाठी त्याने आपल्या प्रधानाचा सल्ला घेतला आणि कात शिजवला. प्रधानाला स्वतःच्या राज्यातून राजाने हाकलून दिले. तो त्या गुण्या गोविंदाने नांदणा-या राज्यात गेला. तिथल्या लोकांनी त्याचा स्वीकार केला. त्याला एका सरकारी अधिका-याची नोकरी मिळाली. हळूहळू आपल्या कौशल्याने तो राज्याच्या प्रधान बनला. पान हे सगळे करत असताना त्याने राज्यात भांडणे लाऊन द्यायला सुरुवात केली. प्रधान झाल्यावर त्याने एके दिवशी ती रणवाद्ये वाजवण्याची आज्ञा दिली. ठरल्यानुसार रणवाध्ये वाजवली गेली. पण आपापसात भांड्ल्यामुळे दुहीची बीजे पेरली गेली होती. त्यामुळे कोणीही राज्याच्या रक्षणासाठी तयार होऊन बाहेर आले नाही. प्रधानाने हि गोष्ठ हेरली आणि आपल्या मूळ मालकास युद्धाची तयारी करून चालून येण्यास सांगितले. तो राजा चालून आला. पण आपापसात फुटलेला समाज फार काळ प्रतिकार शकला नाही आणि एकेकाळी अजिंक्य असलेले ते राज्य कायमचे पारतंत्र्यात गेले. हे शहर होते पाटलीपुत्र कि वैशाली!!!
आज आपल्यासमोर ब्राम्हनवादाचा बागुलबुवा उभा करून ठेवला जात आहे तो जाणीवपूर्वक असेल किवा अजाणतेपणी असेल. पण याच्यात आपल्या एकसंध समाजाच्या दुहीची बीजे आहेत. महाराष्ट्रात मराठा विरुद्ध ब्राम्हण असा संघर्ष पेटवला जात आहे. उत्तरेत सवर्ण विरुद्ध दलित असा संघर्ष पेटवला जात आहे. आसाम मध्ये धनिक विरुद्ध गरीब असा संघर्ष पेटवला जात आहे. ईशान्य भारतात उर्वरित भारत विरुद्ध ईशान्य भारत असा संघर्ष पेटवला जात आहे. हे सगळे या एकसंध भारतीय समाजाला आपसात भांडणे लाऊन फोडण्यासाठी हे सांगायला कोण्या ज्योतिषाची गरज नाही. संघावर रागही याच कारणासाठी आहे कारण संघ पहिल्यापासून एकसंध भारतीय समाजासाठी प्रयत्नशील आहे.
असो. मी एक अज्ञानी बालक आहे, माझ्या अल्पबुद्धीला जेवढा जाणवला तेवढा सांगितला. विचार तुमच्या हातात आहे. आपल्याच भावंडांचे गळे कापून परक्यांना या देशावर राज्य करू द्यायचे कि एकमेकांना समजून घेऊन परक्यांच्या नरडीला नख लावायचे ते.............
जय हिंद !! जय भारत !!
